Καντεμίρ, Ντιμίτρι

(Dimitri Cantemir, Ιάσιο 1673 – Αγία Πετρούπολη 1723). Ηγεμόνας της Μολδαβίας (1693, 1710-11), λόγιος, φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος. Ήταν γιος του Κ. Καντεμίρ, ηγεμόνα της Βλαχίας. Ξεκίνησε την εκπαίδευσή του με Έλληνες δασκάλους στο Ιάσιο και την ολοκλήρωσε στην Κωνσταντινούπολη. Η παραμονή του εκεί τον έφερε σε επαφή με τους ελληνικούς και τους τουρκικούς κύκλους της διανόησης, επηρεάζοντας το έργο του. Η δεύτερη και κυριότερη περίοδος της ηγεμονίας του χαρακτηρίστηκε από μετριοπάθεια και εστιάστηκε στην εκπαίδευση του λαού του. Συμμάχησε με τον Μέγα Πέτρο της Ρωσίας με σκοπό την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού, αλλά τα στρατεύματά του ηττήθηκαν στον ποταμό Προύθο (1711) και ο ίδιος αναγκάστηκε να καταφύγει στη ρωσική Αυλή μέχρι τον θάνατό του. Το κυριότερο σύγγραμμά του –μέσα από πλήθος πραγματειών που ασχολούνται με διάφορους τομείς του ανθρώπινου πνεύματος– τιτλοφορείται Ακμή και παρακμή της Οθωμανικής Αυλής (1714-16). Ο Κ. εξελέγη μέλος της Ακαδημίας του Βερολίνου το 1716 και θεωρείται μία από τις θεμελιώδεις μορφές της ρουμανικής λογοτεχνίας.